Godło Neverwinter
Rozmiar
Duże miasto m²
Region
Północ Wybrzeża Mieczy
Rządzący
Neverwinter zwane także Miastem Wprawnych Rąk oraz Klejnotem Północy jest metropolią położoną w północno-wschodniej części Wybrzeża Mieczy. Jest głównym miejscem akcji w grach takich jak Neverwinter Nights i Neverwinter Nights 2. Neverwinter jest uważane przez wielu, włączając uczonego podróżnego pisarza Volo, za jedno z najbardziej kosmopolitycznych, ucywilizowanych i cieszących się dobrą reputacją miast. Miasto jest także członkiem Przymierza Lordów, dlatego Lord Nasher utwierdza wszystkich w przekonaniu, że miasto jest dobrze chronione nie tylko murami, lecz także barierami fizycznymi i psychicznymi mającymi za zadanie chronić ludzi przed ewentualną infiltracją ze strony Luskanu, rywala Neverwinter. Mapy miasta, które zawierają małe kręte ścieżki nie są dystrybuowane, aby utrudnić luskańskim szpiegom wtargnięcie do miasta.
Miasto zostało nazwane Neverwinter, co na polski można przetłumaczyć jako Nigdy-zima. Nazwa wzięła się od ciepłego klimatu, jaki panuje w obrębie miasta. Mimo że miasto leży na dalekiej i mroźnej północy, jest ogrzewane przez przepływającą Rzekę Neverwinter, która wypływa z Góry Hotenow w Lesie Neverwinter, gdzie jest podgrzewana przez zamieszkujące w środku żywiołaki ognia. Bez tych pożytecznych stworzeń, rzeka zamarzłaby, co poskutkowałoby także zamarznięciem wszystkich zasobów wodnych miasta.
Rządy[]
Miastem rządzi Lord Nasher Alagondar, starzejący się były poszukiwacz przygód i zarazem pobożny czempion Tyra.[1] Pomimo, że Neverwinter jest bogatą metropolią i słynie z mistrzowsko wykonanych lamp z kolorowego szkła, niezawodnych i precyzyjnych zegarów wodnych oraz delikatnej biżuterii, jego mieszkańcy, wyznawcy Tyra promują takie cechy jak sprawiedliwość, uczciwość i gorliwość.
Opis[]
Mapa miasta Neverwinter wraz z legendą.
Poza niezwyczajnie ciepłym klimatem panującym w obrębie miasta, Neverwinter może się poszczycić niesamowitymi widokami i cudami architektonicznymi takimi jak trzy misternie wykonane mosty: Delfin, Skrzydlata Wiwerna i Śpiący Smok. Pod owymi budowlami rzeka płynie przez małe kaskady w kierunku zatłoczonego i ruchliwego portu. Imponujące ogrody utwierdzają w przekonaniu, że zima w tym mieście potrafi być malownicza, a lato dostarcza świeżych i okazałych owoców. Miasto posiada wiele pięknych i innowacyjnie zaprojektowanych gmachów takich jak Dom Wiedzy będący wielką świątynią Oghmy, czy też Dom Sprawiedliwości - świątynia Tyra. Do miejsc cieszących się sławą należy także zaliczyć tawernę Księżycową Maskę, czy też Upadłą Wieżę wystającą wysoko ponad mury miasta.
Szlaki Handlowe[]
Przez Neverwinter przechodzi trasa Wysokiego Traktu, szlaku handlowego prowadzącego od Waterdeep do Luskanu.
Historia[]
Neverwinter zostało założone w Roku Szronu pod nazwą Eigersstor[2] przez Halueth'a Never'a.[potrzebne źródło] Nazwy Neverwinter mieszkańcy zaczęli używać dopiero w latach pomiędzy 191 DR a 306 DR.
Gdy Neverwinter było już dobrze prosperującym ośrodkiem miejskim, jego wojska zostały zaangażowane w bitwę z Królem Cieni. Żaden z członków oddziałów wysłanych do walki nie przeżył, jednakże Fort Locke zdołał przetrzymać demoniczne oblężenie.[3]
W 1372 DR miasto uległo zarazie znanej jako Wyjąca Śmierć. Choroba nie dała się uleczyć nawet za pomocą magii, co w konsekwencji doprowadziło do śmierci większości populacji miasta. Lekarstwo w końcu zostało odnalezione, lecz nim to nastąpiło, skutki epidemii okazały się katastroficzne.[4] Wyjąca Śmierć stała się także prekursorem otwartego konfliktu Neverwinter z Luskanem. Głównym winowajcą wojny okazał się jednak ostatecznie Sarrukh zwany Królową Moragą, nie, jak pierwotnie uważano, Bractwo Tajemnic. Wojna została zażegnana dzięki wysiłkom tajemniczego Bohatera Neverwinter, choć stosunki pomiędzy tymi dwoma miastami nadal pozostały napięte.[4]
Pomimo tego relacje pomiędzy Neverwinter i Luskanem ustabilizowały się, aż do czasu, gdy chciwy i zachłanny mag z Bractwa Tajemnic mieniący się Czarnym Gariusem zapragnął podbić Neverwinter za pomocą armii umarłych rzekomo w imieniu Króla Cieni. Ostatecznie, poszukiwacz przygód znany jako Kalach-Cha położył kres planom Gariusa i pokonał Króla Cieni raz na zawsze.[3]
Czwarta Edycja[]
Neverwinter i inne miasta na północ od Waterdeep bardzo ciężko przeszły przez lata następujące po Pladze Czarów i w Roku Odwiecznego znalazły się w kompletnej ruinie.[5]
Wojsko[]
Neverwinter posiada regularną armię złożoną z 400 łuczników i włóczników. Ich zadaniem jest obrona murów obronnych, doków oraz patrolowanie Wysokiego Traktu od Portu Llast do Leilonu położonego 100 mil na południe od miasta. W czasie pokoju 60 żołnierzy jest przydzielonych do patrolowania miasta, 60 jest na przepustce i 60 jest zajęte treningiem. Jeśli mury miasta są zagrożone przez orków lub Luskan, obrońcy wystrzeliwują w atakujących istny grad wybuchowych pocisków. Zarówno pociski, jak i specjalne katapulty zostały opracowane i stworzone przez najlepszych miejskich rzemieślników. W desperackich sytuacjach Lord Nasher może wezwać pod swoją komendę magów z gildii Wielogwiezdnego Płaszcza.
Ciekawostki[]
Miasto Neverwinter służy jako źródło powiedzenia "Na zegary Neverwinter", używanego przy składaniu uroczystej przysięgi, odnoszącego się do bardzo precyzyjnych czasomierzy pochodzących od miejscowych rzemieślników.
Występowanie[]
- Neverwinter Nights (AOL)
- Neverwinter Nights
- Neverwinter Nights 2
- Seria Neverwinter
- Dungeons & Dragons: Neverwinter
Referencje[]
- ↑ slade (Kwiecień 1996). The North: Guide to the Savage Frontier, p. 14. TSR, Inc. ISBN 0-7869-0391-0.
- ↑ Brian R. James i Ed Greenwood (Wrzesień, 2007). The Grand History of the Realms, p. 61. Wizards of the Coast. ISBN 978-0-7869-4731-7.
- ↑ 3,0 3,1 Obsidian Entertainment (2006). Ferret Baudoin, J.E. Sawyer. Neverwinter Nights 2 [gra komputerowa]. Atari.
- ↑ 4,0 4,1 BioWare (2002). Brent Knowles, James Ohlen. Neverwinter Nights [gra komputerowa]. Infogrames/Atari, Inc., MacSoft Games.
- ↑ Bruce R. Cordell, Ed Greenwood, Chris Sims (Sierpień 2008). Forgotten Realms Campaign Guide, p. 84. Wizards of the Coast. ISBN 978-0-7869-4924-3.
Źródła[]
- Ed Greenwood, Sean K. Reynolds, Skip Williams, Rob Heinsoo (2004). Zapomniane Krainy Opis Świata 3 edycja, p. 172. Wizards of the Coast, ISA. ISBN 83-88916-97-1.
- slade (Kwiecień 1996). The North: Guide to the Savage Frontier. TSR, Inc. ISBN 0-7869-0391-0.
- Ed Greenwood (1993). Volo’s Guide to the North. TSR, Inc. ISBN 1-5607-6678-6.